Η ΑΘΗΝΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ...δεν μοιάζει με αρχόντισσα.
Η δική μου Αθήνα μοιάζει με περιστέρι. Κρύβει μια ελευθερία και μια πολυπλοκότητα, έχει τα φόντα για να "πετάξει" αλλά...δεν πάει μακριά, γυρνάει πάντα στο ίδιο σημείο, κοντά στον κόσμο και τη βαβούρα. Ζει από τα ψίχουλα και την καλοσύνη των άλλων, την αγάπη πολλών αλλά την προστασία λίγων. Είναι εκτεθειμένη μα και...καλομαθημένη. Έχει μια άγρια ομορφιά, μια γκρίζα μίξη χρωμάτων που την κάνουν μοναδική κι ας είναι...σκούρα και άχαρη.
Όταν ήμουν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη στο δεύτερο έτος αποφάσισα να βρω συγκάτοικο και να μετακομίσουμε στο κέντρο της πόλης, πίσω από τη ροτόντα. Βρήκαμε ένα παμπάλαιο διαμέρισμα και χωρίς πολλά πολλά είπαμε το ναι. Κατά τη διάρκεια της μετακόμισης συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε ξεχάσει να κοιτάξουμε τα πίσω μπαλκονάκια του σπιτιού. Το λάθος ήταν ότι είχαμε ενθουσιαστεί τόσο με την ιδέα του κέντρου και της αμεσότητας που αυτό σου προσφέρει που είχαμε αγνοήσει εντελώς...τα περιστέρια που φώλιαζαν στο μπαλκόνι. Το καλοκαίρι η μυρωδιά και οι ακαθαρσίες ήταν τόσο έντονα που είχαμε απηυδήσει.
Λατρεύω τα περιστέρια αλλά μόνο για όσο διαρκεί μια βόλτα στην πλατεία συντάγματος. Λατρεύω την Αθήνα για τον ίδιο λόγο. Τα θέατρα, τον πολιτισμό, τον πλουραλισμό, την ανομοιογένεια, τους ανθρώπους αλλά...για πόσο; Τελικά είναι προτιμότερο να ζεις ή να επισκέπτεσαι; Να δουλεύεις εκεί ή να χαλαρώνεις σε διακοπές ενώ η δουλειά σου σε περιμένει αλλού; Ιδού η απορία...
όταν έφυγα από τη Θεσσαλονίκη και άφησα πίσω μου το σπίτι που πέρασα τρία ολόκληρα χρόνια μαζί με τα...περιστέρια...έκλαψα. Όσο κι αν χαιρόμουνα που δεν θα τα ξαναέβλεπα, που δεν θα ξανακαθάριζα ήξερα ότι θα μου λείψουν και ότι τουλάχιστον μια φορά το χρόνο...θα ήθελα να τα ξανάβλεπα. Εστω και για λίγο.
Αυτή είναι η Αθήνα για μένα λοιπόν...το δικό μου μεγάλο περιστέρι.
Till next time...καλή αντάμωση!
Αθήνα 26-28/10/2008
Η δική μου Αθήνα μοιάζει με περιστέρι. Κρύβει μια ελευθερία και μια πολυπλοκότητα, έχει τα φόντα για να "πετάξει" αλλά...δεν πάει μακριά, γυρνάει πάντα στο ίδιο σημείο, κοντά στον κόσμο και τη βαβούρα. Ζει από τα ψίχουλα και την καλοσύνη των άλλων, την αγάπη πολλών αλλά την προστασία λίγων. Είναι εκτεθειμένη μα και...καλομαθημένη. Έχει μια άγρια ομορφιά, μια γκρίζα μίξη χρωμάτων που την κάνουν μοναδική κι ας είναι...σκούρα και άχαρη.
Όταν ήμουν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη στο δεύτερο έτος αποφάσισα να βρω συγκάτοικο και να μετακομίσουμε στο κέντρο της πόλης, πίσω από τη ροτόντα. Βρήκαμε ένα παμπάλαιο διαμέρισμα και χωρίς πολλά πολλά είπαμε το ναι. Κατά τη διάρκεια της μετακόμισης συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε ξεχάσει να κοιτάξουμε τα πίσω μπαλκονάκια του σπιτιού. Το λάθος ήταν ότι είχαμε ενθουσιαστεί τόσο με την ιδέα του κέντρου και της αμεσότητας που αυτό σου προσφέρει που είχαμε αγνοήσει εντελώς...τα περιστέρια που φώλιαζαν στο μπαλκόνι. Το καλοκαίρι η μυρωδιά και οι ακαθαρσίες ήταν τόσο έντονα που είχαμε απηυδήσει.
Λατρεύω τα περιστέρια αλλά μόνο για όσο διαρκεί μια βόλτα στην πλατεία συντάγματος. Λατρεύω την Αθήνα για τον ίδιο λόγο. Τα θέατρα, τον πολιτισμό, τον πλουραλισμό, την ανομοιογένεια, τους ανθρώπους αλλά...για πόσο; Τελικά είναι προτιμότερο να ζεις ή να επισκέπτεσαι; Να δουλεύεις εκεί ή να χαλαρώνεις σε διακοπές ενώ η δουλειά σου σε περιμένει αλλού; Ιδού η απορία...
όταν έφυγα από τη Θεσσαλονίκη και άφησα πίσω μου το σπίτι που πέρασα τρία ολόκληρα χρόνια μαζί με τα...περιστέρια...έκλαψα. Όσο κι αν χαιρόμουνα που δεν θα τα ξαναέβλεπα, που δεν θα ξανακαθάριζα ήξερα ότι θα μου λείψουν και ότι τουλάχιστον μια φορά το χρόνο...θα ήθελα να τα ξανάβλεπα. Εστω και για λίγο.
Αυτή είναι η Αθήνα για μένα λοιπόν...το δικό μου μεγάλο περιστέρι.
Till next time...καλή αντάμωση!
Αθήνα 26-28/10/2008
.jpg)
No comments:
Post a Comment