Στα γρανάζια της γραφειοκρατίας...
Υποψήφιος τίτλος για βιβλίο του Στίβεν Κινγκ και για sci-fi κινηματογραφικό θρίλερ. Στην ταινία η κάμερα 'εισβάλει' σε ένα κτίριο ψηλό και άχρωμο, γκρίζο με τοίχους βαμμένους με μπογιά (κόκκινη κατά προτίμηση). Το σύνθημα "θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία". Το πλάνο συνεχίζει την πορεία του, περνάει την μεταλλική πόρτα και ο θεατής βλέπει ένα διάδρομο με καρέκλες και ένα τραπέζι στη μέση. Στον τοίχο τοιχοκολλημένες ανακοινώσεις, αιτήσεις, λίστες με δικαιολογητικά. Στη μέση του τραπεζιού κούτες με αιτήσεις που τις ξεχωρίζεις μόνο από τον αριθμό που έχουν πάνω τους (το 322 είναι γι' αυτό και το 321 για άλλο πράγμα).
Γύρω γύρω καθισμένοι άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους να γράφουν ασταμάτητα. Το βλέμμα τους μαρτυρά αγανάκτηση, λύπη και κούραση μαζί. Μπορεί κανείς να τους παρομοιάσει με κάποιον που βρίσκεται κοντά στο να πάρει τη σύνταξη του. Έχει φτάσει στα 65, χαίρεται που έζησε για να πάρει αυτά που του αναλογούν (;) αλλά χρειάζεται να δουλέψει λίγο ακόμα για να φτάσει στο στόχο του. Πηγαίνει λοιπόν κάθε φορά στη δουλειά και κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα τόσα χρόνια αναμένοντας τις ώρες που θα σταματήσει και ... θα ξεκουραστεί.
Έτσι είναι και οι δικοί μας πρωταγωνιστές, καρικατούρες του εαυτού τους, κάποιοι σας εσένα κι εμένα που ξέρουν πολύ καλά την όλη διαδικασία (χαρτιά, επικυρώσεις, παράβολα, αιτήσεις). Η μόνη τους κοινωνικοποίηση και αυτό που τους δένει τη συγκεκριμένη στιγμή είναι η αίτηση..."να σε ρωτήσω κάτι κοπελιά; Εδώ το κουτάκι αυτό πως το συμπλήρωσες, κεφαλαία ή μικρά; Το όνομα σου;".
Η κάμερα συνεχίζει το δρόμο της για να συναντήσει κι άλλους ανθρώπους όλων των ηλικιών και των προσόντων να προσπαθούν να κάνουν το ίδιο πράγμα. Να αποδείξουν σε κάποιους που δεν θα νοιαστούν ποτέ γι' αυτούς...το πόσο αξίζουν. Το αν αξίζουν οι ίδιοι υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή τους που το ένιωθαν. Τότε, στην ορκωμοσία τους από τη σχολή, όπου όλοι τους έδιναν λουλούδια και συγχαρητήρια και η ζωή ήταν μπροστά τους στρωμένη με υποσχέσεις και αισιοδοξία. Τότε δεν έβλεπες κανένα τοίχο να υψώνεται μπροστά σου, κανένα εμπόδιο. Υπάρχει όμως κάτι για το οποίο δεν σε προετοιμάζει κανένα πανεπιστήμιο και καμία οικογένεια. Και αυτό είναι ο ΑΣΕΠ...
Ο ΑΣΕΠ είναι ένας οργανισμός που αξιολογεί αν τελικά αυτά που έμαθες και που οι καθηγητές σου πιστοποίησαν με τους βαθμούς τους (κι εσύ με την προσωπική σου προσπάθεια) είναι...αλήθεια. Τα θυμάσαι αυτά για τα οποία σπούδασες; Για να το πιστοποιήσει αυτό ο ΑΣΕΠ διεξάγει εξετάσεις, στις οποίες εξετάζει όχι μόνο τις γνώσεις άλλα και τα νεύρα και τις αντοχές σου. Έτσι βασικό μέρος τις όλης δοκιμασίας είναι και η συμπλήρωση των αιτήσεων για να λάβεις μέρος. Αν είσαι αρκετά παρατηρητικός και γνωρίζεις την επιστήμη της σημασιολογίας καταλαβαίνεις τι θέλει να πει η προκήρυξη. Αν έχεις καλό επικοινωνιακό στυλ και είσαι κοινωνικός θα τα καταφέρεις και θα βγάλεις άκρη με τα τηλέφωνα και το τμήμα ενημέρωσης του οργανισμού.
Όταν τελικά τελειώσεις από όλα αυτά σου μένει χρόνος (;) για διάβασμα και περισυλλογή, το τρέξιμο στα φροντιστήρια για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις και η απορία...γιατί ο ΑΣΕΠ έχει δικό του κωδικό τηλεφωνικού αριθμού και δεν ξεκινά με 210-... ; Σαν ένα άλλο Άγιο Όρος, ένα άλλο κράτος μέσα στο κράτος. Μια πόλη όπου κυβερνά η "γραφειοκρατία" κι όλοι εμείς είμαστε η πιστοί 'ψηφοφόροι' που δεχόμαστε τη μια και μοναδική μοναρχία που επικρατεί. Όπου δεχόμαστε την τακτική του "διαίρει και βασίλευε".
Τι έβαλες στο κουτάκι είπαμε...χ ή ν...;
.jpg)
